Języki, jak ludzie, mają swoją genealogię. Mają swoich przodków, należą do rodzin, rodziny tworzą coś na kształt klanów. Język polski należy do rodziny języków słowiańskich i jest spokrewniony z takimi językami jak rosyjski, czeski, ukraiński czy serbski. Te języki miały kiedyś wspólnego przodka, dlatego dziś brzmią podobnie, mają podobną gramatykę i wiele wspólnych słów, z których wiele jest pułapkami, jak to rzecz ma się ze słowami „laska” czy „szukać” po czesku i polsku. Języki słowiańskie, z kolei, należą do klanu języków indoeuropejskich. Większość języków używanych w Europie – oraz „dzięki” europejskiemu imperializmowi też na świecie – należy do tego klanu. Większość – nie wszystkie.

Lata 90. ubiegłego wieku to czas trudny w Polsce pod wszelkimi względami, społecznie, politycznie i gospodarczo. Wiem to teraz, jako dorosły mężczyzna, ale nawet wtedy, jako małolat, mgliście zdawałem sobie sprawę, że niełatwo się żyje w tej części świata. Trudności nie ominęły oświaty, a najbardziej było to bodaj czuć w szkołach wiejskich.

Jako społeczeństwo radzimy sobie niezgorzej z angielszczyzną, a jak radzą sobie z nią pojedyncze osoby – na przykład osoby publiczne? Jakiś czas temu poseł partii rządzącej udzielił się w dyskusji w tureckiej, choć anglojęzycznej stacji telewizyjnej TRT World, na temat kontrowersyjnej ustawy o IPN. Angielszczyzna Posła Dominika Tarczyńskiego pozostawia wiele do życzenia. Sprawdźmy jak mu poszło.

Mój stary jest fanatykiem językowym. Cały przedpokój za**bany mamy słowikami. Ale przynajmniej wiadomo, co mu kupić na urodziny, imieniny i święta.